W pogoni za Luftwaffe
Pokaż punkty

.: Forum dyskusyjne :: Forum dyskusyjne :: Forum dyskusyjne :: Forum dyskusyjne :.
Temat: Lotnicze epizody września 1939 roku. (2011-09-02,21:59)

Załoga ppor. obs. Łapa – kpr. pil. Duda miała rozpoznać cel z lotu koszącego, a R.XIII D z załogą por. obs. Konikowski – ppor. pil. Czyżowski z wysokości 1200 m. Swój przedpołudniowy lot i zestrzelenie tak zrelacjonował kpr. pil. Antoni Duda:    
Cytat:
Start wykonałem z fantazją, głębokim skrętem nad ziemią. Pierwszy zimny prysznic otrzymałem już po kilkunastu minutach lotu. Przelatując nad jakąś polaną zobaczyłem ustawiony na stojaku obrotowym nasz karabin maszynowy przystosowany do obrony p.lot., pomachałem swoją ręką i w tym momencie oddano w moim kierunku długą serię. Byłem wściekły i zaskoczony – dopiero później miałem się przekonać, że dla nas front zaczyna się od momentu oderwania się maszyny od ziemi. Ponieważ orientacja w locie koszącym na busolę jest niemożliwa, a „na teren” - na Śląsku bardzo trudna, wziąłem kurs na Mikołów, a z Mikołowa obok szosy na Gliwice. Od Mikołowa w kierunku na zachód lecieliśmy pod silnym ogniem z ziemi. Nie wiedzieliśmy czy Niemcy podeszli już pod Mikołów czy też nasi nas nie rozpoznali. Krótka przerwa i nowy huragan ognia. Podciągam maszynę do 200 m – huk, wstrząs i śmigło stoi. Robię nagły zwrot bez gazu w kierunku wschodnim – wszystko pod ogniem. Tracimy wysokość. Nie jestem już w stanie przeskoczyć linii wyskokiego napięcia – zrywam ją silnikiem, druty dotykają ziemi, widzę węże ognia, obserwator krzyczy – palimy się, na wprost szpaler topoli, podciągam maszynę resztkami szybkości, przeskakuję drzewa i walę się z maszyną jak kamień do ziemi. Mamy szczęście, że za topolami jest nagły spadek terenu, dolina, samolot idąc na głowę uderza o ziemię pod kątem ostrym, rozbijamy podwozie, zarzuca nas w prawo i lewo, ale nie kapotujemy, silnik oderwany wyrzucony około 20 m w bok, skrzydło zrolowane. Jestem cały, odpinam pasy, wyskakuję z wraka i patrzę co z obserwatorem. Jęczy ale cały, pomagam mu wydobyć się z kabiny....
    
Po opuszczeniu samolotu załoga zdjęła km, zajęła stanowisko obronne kierując karabin na zachód, gdyż obawiali się nadejścia Niemców. Wykorzystując zagłębienia terenowe lotnicy dotarli do szosy, gdzie spotkali patrol polskiej piechoty. Żołnierze odesłali załogę łazikiem do Mikołowa, skąd taksówką lotnicy dostali się około godz. 14.00 do Klimontowa. Załoga por. obs. Konikowski – ppor. pil. Czyżewski miała mniej szczęścia. Została zestrzelona przez ogień niemieckiej piechoty w rejonie miejscowości Ornontowice, kiedy obserwowała kolumnę samochodów. Świadkiem zestrzelenia polskiej załogi był niemiecki oficer Erich Mende z Infanterie-Regiment 84 (84. Pułk Piechoty) z Gliwic, który tak zrelacjonował wydarzenia tego dnia:    
Cytat:
Gdy osiągnęliśmy drogę w Ornontowicach ogień otworzyła polska artyleria,jej ogień leżał dokładnie w naszych liniach. Także w sąsiedniej kompanii por. Schlablitza nastąpiły wybuchy. Co najmniej trzy baterie, 10,5 i 15 cm wstrzeliwały się w nasz batalion. W tym samym czasie przeleciał nad naszymi liniami pierwszy polski samolot rozpoznawczy na bardzo niskim pułapie. Po kilku seriach z naszego sprzężonego działka musiał przymusowo lądować. Pilot polski porucznik wyszedł z tego bez szwanku.
    
Podporucznik pil. Czyżowski zginął, a por. obs. Konikowski dostał się do niewoli.    

Łukasz Łydżba  [87.204.190.0]Dodaj współrzędne [Odpowiedz]

znalezionych: 11, strona 1 z 2
«  -  1  2  -  »

(11) Re: Lotnicze epizody września 1939 roku. z dnia 2011-09-02, 21:59 :
To wedłu Ciebie jak powinna przedstawiać się lista żwycięstw popołudniowych 1 września 1939 roku
Krzysztof[83.6.131.150]  Dodaj współrzędne [Odpowiedz]
(10) Re: Lotnicze epizody września 1939 roku. z dnia 2011-09-02, 20:34 :
4 września 1939 roku    
    
IV/1 Dywizjon Myśliwski.    
    
Benedykt Dąbrowski tak opisał warunki, w jakich kwaterował personel dywizjonu w Radzikowie:    
Cytat:
Kwatery tym razem są pod psem. Dostaliśmy stary młyn parowy. Parter zajmują, a my lokujemy się na piętrze. Przez dziurawy dach zaglądają nam w oczy gwiazdy, a zmiętoszona słoma służy za posłanie...( )...Przed budynkiem stoją wyładowane nasze walizki. Świeciąc zapałkami odszukuję moją i wlokę na górę.    
Zajmuję wnękę pod oknem w ciasnym kącie, który pewnie był kiedyś kuchnią. Stary, drapany zlew jest przynjamniej wygodny, nie trzeba schodzić...    
Ręcznik na gwóźdź, odszukany w obtłuczonej ścianie, mydło i szczotka do zębów na parapet okna, pantofle nocne przed „łóżko” i czuję się jak w domu....( )...    
Budynek, kóry zajmujemy postawiony jest w kącie dużego, folwarcznego podwórza, w bezpośrednim sąsiedztwie starego sadu. Pod ogromnymi koronami starych kasztanów i lip stoją nasze samochody, starannie zamaskowane.    
Tu mieści się też kuchnia polowa. Przy dużej studni z korytem do pojenia koni tłączą się żołnierze. Skrzypiący żuraw waży się bez chwili wytchnienia.     
Po ciemnych kątach między chałupami chichoczą dziewczyny ze wsi. Umysły wszystkich zajęte są własnymi troskami, dalekie w tej chwili od twardej rzeczywistości.     
Zprawdziwą radością dowiaduję się, że „żarcie” z kotła skończone. Od dziś będziemy się stołowali w małym domku ekonoma. Wyciągam na to konto nowy mundur z walizki i odświeżony walę „do koryta”. Niewielki pokój do późnej nocy rozbrzmiewa gwarem i śmiechem. Dopiero około pierwszej w nocy rozchodzimy się na kwatery. Zasypiam nad ranem, niepokojony harcami szczurów.
    
Łukasz Łydżba[77.254.78.92]  Dodaj współrzędne [Odpowiedz]
(9) Re: Lotnicze epizody września 1939 roku. z dnia 2011-09-02, 20:27 :
4 września 1939    
    
33. Eskadra Obserwacyjna    
    
W ciągu 4 września I/33 Pluton wykonał 4 loty rozpoznawcze. Dwa razy leciał na lot rozpoznawczy d-ca 33. Eskadry kpt. obs. Zaleski z sierż. pil. Nowakiem. W trakcie drugiego lotu bojowego „Czaplę” zaatakował niemiecki myśliwiec. Oto jak zrelacjonował ten lot dowódca eskadry kpt. obs. Stanisław Zalewski:    
Cytat:
Podczas drugiego lotu zapuściłem się dosyć głęboko nad teren nieprzyjaciela, chcąc dokładnie rozpoznać ruchy armii „Pomorze” i Niemców w rejonie Nakła i Bydgoszczy. Zawróciliśmy już na południowy zachód, lecąc pod chmurami na wysokości około 1000 metrów, kiedy nagle zauważyłem z lewej strony lecącą na zachód całą armadę bombowców, nad którymi jak muchy, uwijały się mniejsze punkciki Messerschmitty, psiakrew!—pomyślałem. Czy nas zaatakują? Dokąd uciekać, do ziemi czy w chmury? Nagle spostrzegłem, że jeden z piratów oderwał się od reszty i mknie w naszym kierunku. Jego sylwetka szybko rosła w oczach. Był nieco niżej od nas. Nie mieliśmy czasu do namysłu. Ścisnąłem pilota za ramię i pokazałem mu chmurę. Gdy wpadliśmy w białą konsystencję cumulusa, Messerschmitt znajdował się w odległości 400 m za nami. Mój pilot był przeszkolony w lotach bez widoczności, więc nie stracił pewności siebie nawet na chwilę. Po pięciu minutach skręciliśmy w lewo na południe i wypadliśmy z chmury. Poleciłem pilotowi zejść do lotu koszącego. A nuż Niemcowi przyjdzie ochota poczekać na nas pod chmurą? Nie było jednak nikogo. Widocznie nie miał czasu na polowanie na tak nikłą zdobycz jak Czapla. Wkrótce znaleźliśmy się na lotnisku na wschód od Barcina, dokąd eskadra przeniosła się przed południem. Wiadomości dostarczone do sztabu dywizji prze ze mnie i innych pilotów nie były pomyślne. Nieprzyjaciel spychał gwałtownie południowe skrzydło armii „Pomorze”.
    
Łukasz Łydżba[77.254.78.92]  Dodaj współrzędne [Odpowiedz]
(8) Re: Lotnicze epizody września 1939 roku. z dnia 2011-09-02, 20:20 :
3 września 1939    
    
31. Eskadra Rozpoznawcza     
    
W czasie wojny 1939 r. Ignacy Raiega wykonał tylko jeden lot bojowy w dniu 3 września 1939 r., który miał bardzo dramatyczny przebieg. W tym dniu dowódca 31 eskadry kpt. pil. Witalis Nikonow otrzymał rozkaz zbombardowania niemieckiej kolumny pancernej koło Nowego Targu. W nalocie wzięło udział siedem samolotów eskadry podzielonych na dwa klucze. Karaś pilotowany przez kpr. pil. Ignacego Rabiegę leciał na drugiej pozycji za Karasiem d – cy drugiego klucza por. obs. Jerzego Sukiennika (reszta załogi: ppor. pil. Józef Waroński, kpr. strz. Józef Rek). Start samolotów eskadry nastąpił o godzinie 11.00, a około 12.00 lotnicy rozpoczęli nalot na niemiecką kolumnę samochodową z 4 Dywizji Lekkiej koło Nowego Targu. Zgodnie z ustalonym planem samoloty atakowały Niemców lecąc z południa na północ. Klucz nr 1 pod dowództwem kpt. Nikonowa ominął Nowy Targ od zachodu i zaatakował szosę w rejonie stacji kolejowej Lasek, a klucz nr 2 zrzucił bomby na wyjście z Nowego Targu. Działania drugiego klucza tak opisał w swoim pamiętniku ppor. pil. Józef Waroński:    
Cytat:
Już z dala od Rabki „Karasie” wyciągnęły się gęsiego i sunęły w kierunku maszerującej kolumny. W tym szyku byłem trzecim z kolei, obserwatorem moim był por. obs. Sukiennik i kpr. strzelec Starosta. Nie widziałem dokładnie, gdzie był cel; lecieliśmy na 700 m ponad górami. W pewnym momencie zauważyłem, że z samolotu mego poprzednika sypią się bomby; spojrzałem na szosę i zauważyłem długą kolumnę samochodów i czołgów. Krzyknąłem do obserwatora: „bomby”. Spojrzałem na szosę: ruch jak w ulu, a wozy jak gdyby drewniane pudła pryskały w powietrze. Niemcy sieką z kaemów okropnie, smugi ogni z karabinów maszynowych były tak wielkie, że można je było porównać do komet. Wrażenie było straszne: ogień, trzask i warkot. Nagle mój poprzednik nurkuje z zawrotną szybkością. Dałem nura za nim, coś oderwało się od jego maszyny, sądziłem, że już leży, ale wyciągnął „amerykanem” w lewo i poszedł. Nurkuję. Obok wielkiego samochodu zgrupowało się kilkunastu niemieckich żołdaków, łubudu w nich, ratata, zagrał karabin. Wyciągam, tuż z boku i w tyle pali się nasz samolot i rżnie do ziemi, dwóch skacze na spadochronach. Kto – nie wiem, ale wkrótce po wylądowaniu dowiemy się.
    
W identyczny sposób tragedię Karasia por. Antoniego Soroko zaobserwowali członkowie załóg innych samolotów. Dowódca eskadry w swojej relacji opisał to w następujący sposób:     
Cytat:
W czasie bombardowania jeden samolot został trafiony i zapalony w powiertzu. Dwóch członków załogi, niewiadomo kto, wyratowało się przy pomocy spadochronów, trzeci spadł razem z samolotem na ziemię.
    
Zestrzelenie tego Karasia widział też por. obs. Tadeusz Kołodziejski (resztę jego załogi stanowili: st. sierż. pil. Konstanty Korzeniowski, kpr. strz. Stanisław Lis):    
Cytat:
Jakkolwiek eskadra dosłownie zaskoczyła Niemców, jednakże początkowa panika na ziemi szybko ustąpiła miejsca zorganizowanemu przeciwdziałaniu. Terkotliwe krzyki działek automatycznych i km – ów natychmiast odpowiedziały na huk bomb i jazgot Vickersów. Białe smugi pocisków poczęły krajać niebo tuż za samolotami, obok, przed... Jeden z Karasi, trafiony, zapalił się. Z załogi tylko dwu wyskoczyło ze spadochronami. Trzeci – w płonącej maszynie – roztrzaskał się na szosie...
    
Lotnicy eskadry dopiero po powrocie na lotnisko w Weryni dowiedzieli się, która załoga nie powróciła z tego lotu. Była to wspomniana załoga por. obs. Antoniego Soroko. Członkowie innych Karasi zaobserwowali skok z samolotu dwóch spadochroniarzy. Byli to por. obs. Antoni Soroko i pchor. rez. strz. Antoni Pigułowski, który został raniony. Ostatni lotnik z załogi, według innych lotników, miał zginąć w szczątkach Karasia. Lotnikiem tym był kpr. pil. Ignacy Rabiega, który na szczęście ocalał. Zagadkę braku zaobserwowania przez członków innych Karasi trzeciego skoczka wyjaśnia nam relacja z życiorysu Ignacego Rabiegi, którą udało mi się odnaleźć w resztkach Archiwum Komisji Historycznej poznańskiego ZBOWiD – u w 2000 r. Oto fragment tego życiorysu, który w lakoniczny sposób opisuje zestrzelenie Karasia Ignacego Rabiegi:    
Cytat:
Na jednym z lotów na bombardowanie kolumn samochodowych nieprzyjaciela w okolicach Zakopane – Rabka – Chabówka zostałem trafiony z dział przeciwlotniczych, maszyna stanęła w płomieniach, ja natomiast zostałem trafiony odłamkiem w głowę i rękę. Po opuszczeniu obserwatora i strzelca płatowcowego samolotu, ostatnim wysiłkiem już na niskiej wysokości, bo spadochron na 5 – 7 m nad ziemią się otworzył, straciłem przytomność spadając na linię wroga. Po odzyskaniu przytomności dostarczono mnie do sztabu wroga. Nie mogąc się ode mnie nic dowiedzieć znęcano się nade mną, bito do kilkakrotnej utraty przytomności. Po kilku dniach dokładnie nie pamiętam wraz z rannymi żołnierzami niemieckimi odwieziono mnie sanitarką do szpitala w Ruzenbarok (Czechosłowacja) i po 4 miesiącach pobytu w szpitalu zostałem przewieziony do obozu jenieckiego Stalag XIII a w okolicach Durbergu. Tam jako jeniec wojenny chory pracowałem w kamieniołomach. We wrześniu 1940 r. zostałem zwolniony do domu jako inwalida wojeny (D.U.).
    
Na podstawie tej relacji można wysnuć wniosek, że pilot kpr. Ignacy Rabiega opuścił samolot jako ostatni, aby umożliwić skok z płonącej maszyny kolegom, którzy dzięki temu mogli bezpiecznie wyskoczyć na spadochronach. Tak nakazywały rozkazy wydane dla pilotów "Karasi". PZL P.23 z silnikiem, który został uszkodzony i stracił moc lub unieruchomionym pociskami wroga, leciał, jak przysłowiowa "cegła".    
Kapral pil. Ignacy Rabiega sam nieomal zapłacił życiem za swoją postawę, ponieważ jego spadochron rozwinął się tuż nad ziemią. To tłumaczy też, to że lotnicy eskadry nie zauważyli skoku trzeciego członka załogi zestrzelonego Karasia.    
Łukasz Łydżba[77.254.78.92]  Dodaj współrzędne [Odpowiedz]
(7) Re: Lotnicze epizody września 1939 roku. z dnia 2011-09-02, 20:05 :
3 września 1939 roku    
    
66. Eskadra Obserwacyjna    
    
Rankiem II/66 Pluton, wykonując rozkaz z poprzedniego dnia, przeleciał na lotnisko koło miejscowości Dłutów. Tutaj załoga por. obs. Tadeusz Sokoliński – kpr. pil. Stanisław Guzewicz otrzymała zadanie rozpoznania przedpola Wołyńskiej Brygady Kawalerii i rozpoznania kierunku marszu niemieckich kolumn pancernych. Po wykonaniu rozpoznania załoga zrzuciła meldunek ciężarkowy na płachtę tożsamości 21. Pułku Ułanów. Końcówkę lotu tak opisał por. obs. Tadeusz Sokoliński:    
Cytat:
Na południe od m. Łask załoga zostaje zaatakowana przez 3 Messerschmitty. Pikując i ostrzeliwując się uciekamy między lasami. W rej. m. Buczek (8km na płd. od m. Łask – przypis Jerzy Pawlak) zostaliśmy ostrzelani przez własne oddziały. Pilot ciężko ranny zemdlał i opadł na stery. Ja nie skaczę ze spadochronem, lecz pilotując samolot z drugiej kabiny ląduję w pobliżu maj. Buczek. Samolot miał wiele przestrzelin, ale konstrukcja nie uszkodzona i był jeszcze ostrzeliwany po wylądowaniu. Pilot został skierowany do szpitala polowego 2 Dyw. Piechoty, a następnie przewieziony do Łodzi....     
    
Samotny R.XIII C załogi por. obs. Sokolińskiego został zaatakowany przez Messerschmitty Bf 109 lub pojedynczego rozpoznawczego Dorniera Do 17P z II./StG 77. Załoga niemieckiego Dorniera dowodzona przez obs. Lt. Lehmanna napotkała przed południem samotny polski samolot, który ratował się ucieczką przed walką z Dornierem. Zachowanie polskiego samolotu jakie opisał Lt. Lehmann może wskazywać, że było to obserwacyjny Lublin R.XIII C z 66. Eskadry, który ratował się nurkowaniem uciekając przed Dornierem:    
Cytat:
Przeszukujemy obszar na południe od Łasku. Mamy wysokość przelotu 3000 metrów. Akurat chcemy wejść na kurs powrotny, kiedy po prawej stronie przed nami dostrzegamy jakąś maszynę. Kto to może być? Mija nas pod rozwartym kątem. Wtedy dostrzegam biało-czerwoną szachownicę. ? "Na niego!" Wrzeszczę do Ostertaga. W ciągu sekundy odbezpieczamy broń maszynową i nasadzamy bęben z amunicją. Tamten wszedł właśnie w nasze pole ostrzału i wyrzucam w niego cały bębenek. Sądząc po smudze seria była całkiem celna. Tamten opowiada serią i odwraca się przed nami w lewo i do góry. Następny bębenek nałożony, ale nie zdążyłem oddać żadnego strzału, bo tamten robi przewrotkę i znika w wielkiej chmurze. Jeszcze przez chwilę rozglądamy się za nim, ale bez rezultatu. "Cholerny     
bęcwał! Co za tchórz!".
    
Nie da się wykluczyć, że R.XIII został zaatakowany myśliwce Bf 109 z dywizjonów I./ZG 2 lub I./JG 76, których formacje operowały tego dnia w tym rejonie, ale fakt walki klucza myśliwców z samotnym polskim samolotem rozpoznawczym nie został odnotowany w dzienniku żadnej z tych jednostek. Nie oznacza to jednak, że taka walka nie mogła mieć miejsca. Z punktu widzenia niemieckich kancelistów przegonienie samotnego zwiadowcy bez jego zestrzelenia mogło być mało znaczącym epizodem. W dziennikach obu jednostek we wrześniu 1939 roku zostało pominiętych kilka podobnych zdarzeń. Porucznik obs. Sokoliński wrócił do plutonu samochodem. Uszkodzona maszyna została spalona.
Łukasz Łydżba[77.254.78.92]  Dodaj współrzędne [Odpowiedz]
(6) Re: Lotnicze epizody września 1939 roku. z dnia 2011-09-02, 19:51 :
2 września 1939 roku    
    
26. Eskadra Obserwacyjna    
    
W swoim „Sprawozdaniu...” napisanym we Francji por. Chełstowski tak opisał ten lot:     
Cytat:
Na odcinku połudn. rozpoznawał por. obs. Chełstowski i ppor. pil. Pietrzyk. Wynik rozpoznania negatywny. Samolot ostrzelany przez npl. miał 7 dziur.    
Łukasz Łydżba[77.254.78.92]  Dodaj współrzędne [Odpowiedz]
(5) Re: Lotnicze epizody września 1939 roku. z dnia 2011-09-02, 19:37 :
2 września 1939 roku    
    
III/2 Dywizjon Myśliwski, 121. EM.    
    
W czasie drugiego lotu patrolowego około południa, kiedy por. pil. Wacław Król leciał z kpr. pil. Piotrem Zaniewskim jako bocznym doszło do walki z rozpoznawczym Dornierem Do 17P/F. Naziemna radiostacja zamontowana na samochodzie naprowadziła obu pilotów na niemieckiego zwiadowcę, co tak opisał Wacław Król:     
Cytat:
Drugi patrol wykonałem z kpr. Zaniewskim nad Krakowem. Latał tam samolot niemiecki (był to pierwszy meldunek jednej z wysuniętych radiostacji dywizjonowych).    
Lecąc w kierunku wschodnim nabierałem wysokości. Pogoda była śliczna, ani jednej chmurki na niebie. Wskazówka wysokościomierza powoli przesuwała się po tarczy. Wskazywała już 2000 metrów, gdy zauważyliśmy zgrabną sylwetkę samolotu niemieckiego, krążącego nad Krakowem, o jakieś 1000 m wyżej nad nami. Latał nad miastem tam i z powrotem, prawdopodobnie robił zdjęcia.     
Pięliśmy się ciągle w górę zachodząc go z tyłu. Zapewne zauważył ten manewr, gdyż zrobił ostry skręt i zaczął nurkować wprost na nas. Wydawało mi się, że tu jest coś nie w porządku.    
Jak to? Bombowiec atakuje myśliwców? Gdzie logika, gdzie sens? Wyrównując samolot zrobiłem skręt na większej prędkości, przygotowując się do ataku z chwilą, gdy znajdzie się w moim zasięgu. Odległość się zmniejszała z każdą sekundą. Nie wychodziłem ze skrętu. Niżej leciał kpr. Zaniewski. Nagle ujrzałem błyski wychodzące z przodu kabiny samolotu niemieckiego. Zacisnąłem jeszcze bardziej krąg, bacznie obserwując Niemca. Coś uderzyło o prawy płat drżącej w skręcie „jedenastki”. Niemiec przeleciał koło mnie w dół w odległości 50 m. Widziałem wyraźnie sylwetkę na podwójnym stateczniku i tylnego strzelca, który strzelał do Zaniewskiego. Zwaliłem się na pełnym gazie za szkopem, ale odległość zamiast zmniejszać się zwiększała się tak szybko, że wprost nie wyobrażam sobie, aby bombowiec miał taką prędkość. Wreszcie Niemiec wyrwał w górę i znikł na horyzoncie. Na sterach odczułem zwis maszyny w prawą stronę. Dopiero teraz przypomniałem sobie owe uderzenie pocisków w płat. Pewno dostałem i rozdarta blacha powoduje ów zwis. Spojrzałem na prawy płat. Przy końcu sterczał kawał oddartej blachy. Całe szczęście, że z dala do linek sterowych. Nie mniej miałem trochę strachu przy lądowaniu, bo nie wiadomo przecież, jak samolot zachowa się przy małej prędkości w czasie lądowania. Dla bezpieczeństwa lądowałem na zwiększonej prędkości.    
Słońce grzało jak w lipcu. Zakołowałem na swoje stanowisko. Mechanicy natychmiast zamaskowali samolot.
    
Po latach pan Piotr Zaniewski tak opisał swój udział w tym locie:    
Cytat:
Dobrze pamiętam ten lot. Normalnie byłem bocznym por. Króla. Lubiłem z nim latać, bo on dobrze prowadził klucz i był dobrym pilotem. Niemiec był również dobrym pilotem. Kiedy zauważył nasz atak, skręcił w stronę nas na kurs spotkaniowy. Król atakował od przodu. Manewr Niemca był dobry, on liczył, że miniemy się, a my będziemy musieli zakręcić i wtedy go nigdy nie dogonimy. Król skręcił tak ciasno, że straciłem szybkość i wpadłem w korkociąg, ale było dosyć wysokości i mogłem wyciągnąć samolot. Samolot Króla był uszkodzony, ale to uszkodzenie dało się łatwo zreperować.     
    
Uszkodzonym przez strzelca Dorniera PZL-em P.11c zajęli się mechanicy, którzy wyremontowali samolot do następnego dnia.    
Łukasz Łydżba[77.254.78.92]  Dodaj współrzędne [Odpowiedz]
(4) Re: Lotnicze epizody września 1939 roku. z dnia 2011-09-02, 19:25 :
2 września 1939 rok    
    
IV/1 Dywizjon Myśliwski, 123. EM.    
    
Jeden z patroli przeprowadził klucz 123. EM pod dowództwem ppor. pil. Stanisława Chałupy:    
Ranek dnia dzisiejszego stoi pod znakiem mgły, która otula swym płaszczem całą ziemię howając przed ciekawym spojrzeniem rozpoznania nieprzyjacielskiego, którego samoloty już od wczesnych godzin warczą nad naszymi głowami.    
Startujemy dopiero koło godz. 11.00, gdy mgła poczęła ustępować pod wpływem ciepłych promieni słonecznych. Jestem z kluczem nad Warszawą na wys. 1000 m. Pod nami chmury, przez których „okna” ukazuje się od czasu do czasu wstęga Wisły, to czasem kawałek miasta. Nieprzyjacielskich samolotów nie widać, jedynie daleko na wschodzie można zauważyć patrol z III Dyonu, który podobnie jak my i wypatruje celu. Pięknie tu jest na górze, tylko zimno piekielnie, tak że po godzinnym patrolowaniu jestem zupełnie przemarznięty. Nie mogąc doczekać się rozpoznania walką, ląduję.    
Łukasz Łydżba[77.254.78.92]  Dodaj współrzędne [Odpowiedz]
(3) Re: Lotnicze epizody września 1939 roku. z dnia 2011-09-02, 16:44 :
Hej    
Napisałem wyraźnie prawdopodobnie Krzysiu. Zestawienie Komisji Bajana podaje, że klucz Szalewicza miał mieć "prawdopodobne zestrzelenie" Bf 110 nad Warszawą. Poranne starcia miały miejsca poza Warszawą, więc można domniemywać, że mogli zgłosić tego Bf 110 po południu. Z meldunku Brygady z godz. 21.00 - 1 września 1939 roku wiadomo, że po południowej walce piloci Brygady meldowali 5 zestrzałów, a ponadto dwie wrogie maszyny odleciały z dwoma unieruchomionymi silnikami. Krasnodębski zapisał swoim pilotom jeden zestrzał Ju 87, który miał strącić ppor. pil. Daszewski. 4 pozostałe zgłoszenia dotyczyły IV/1 Dywizjonu. Dowództwo dywizjonu lub Brygady nie uznało części zgłoszeń (potwierdza to analiza relacji pilotów oraz wniosków odznaczeniowych dla pilotów), Komisja Bajana w zasadzie to przyklepała i nie uznała niektórych zwycięstw np. Sawicz napisał, że miał zestrzelić Bf 109, a Komisja przyznała mu tylko uszkodzenie. Relacja niemiecka, którą mam, może wkazywać, że ppor. Sawicz z Mierzwą i trzecim pilotem (chyba kpr. Niewiarą) dopadli grupę Niemców i jednego mogli uszkodzić.     
Sam Kpt. Kowalczyk w listopadzie 1939 roku npaisał, że strącił tylko He 111 pierwszego dnia wojny, a ten Do 17 koło Otwocka to jakiś psikuś historyczny. Kpt. Adam Kowalczyk jesienią 1939 nic nie napisał o zwycięstwie nad Do 17 opisując swoje wrześniowe zwycięstwa.    
Cytat:
Porównując obydwa zestawienia należy zauważyć znaczące rozbieżności i ogrom trudności w ustaleniu faktycznego stanu zwycięstw pilotów IV/1 Dyonu.     
    
Faktycznie istnieje pewien problem z ustaleniem, jakie zwycięstwa zgłaszli lotnicy IV/1 Dywizjonu. Z dokumentów spisanych we Francji jesienią 1939 roku wyłania się ciekawy obraz meldunków pilotów tego dywizjonu, ale da sie to w jakieś mierze upoarządkować. Przykładowo po południu 4 września meldunek Dowództwa Brygady Pościgowej wymienia dwa zwycięstwa - Do 17 pchor. Kalpas i Ju 86 (chodzi o Stuksa) ppor. Dudwał. Nie wymienili jeszcze jednego wspólnego zgłoszenia nad Ju 87, które wynika z relacji pilota, a przyznanie tego zwycięstwa potwierdza podpis kpt. Kowalczyka na wniosku odznaczeniowym złożony jesienią 1939. Zachowane zestawienia i meldunki Brygady Pościgowej do Naczelnego Dowództwa Lotnictwa zawierają kilka luk, z których można wnioskować, że meldunki były pisane szybko, niemal od ręki i przez to umknęły tam niektóre inforamacje.
Łukasz[213.17.225.74]  Dodaj współrzędne [Odpowiedz]
(2) Re: Lotnicze epizody września 1939 roku. z dnia 2011-09-02, 10:18 :
Łukasz jesteś pewny tego co napisałeś o Szalewiczu, poszerz informacje i źródła!     
    
Bo lista zwycięstw popołudniowych, podobnie z resztą jak i rannych, jest niezmiernie trudna do ustalenia. Jerzy Cynk w „Polskim lotnictwie myśliwskim w boju wrześniowym” podjął się zweryfikowania listy zwycięstw Brygady Pościgowej ustalonej przez Biuro Historyczne Lotnictwa po przeprowadzeniu konfrontacji z materiałami i dokumentami Luftwaffe. Zapewne również nie ustrzegł się nieścisłości, cochociażby przykład ppor. Borowskiego i ppłk Pamuły.    
Lista zestrzeleń dokonanych przez pilotów z IV/1 Dyonu stacjonującego w Poniatowie według J. Cynka przedstawia się następująco:    
1. Kpt. Adam Kowalczyk – d-ca IV/1 Dyonu – 1 Do 17 w rejonie Otwocka?    
2. Kpt. Juliusz Frey – d-ca 114 Eskadry (razem ze 152 esk. Armii Modlin) – ½ He 111- Jabłonna    
3. Ppor. Jan Borowski - 113 Eskadra – 1 Bf 109 – Las Kabacki    
4. Pchor. Jerzy Radomski – 113 Eskadra – 1 Bf 109 - ?    
5. Ppor. Włodzimierz Miksa razem z plut. Władysławem Kiedrzyńskim – 114 Eskadra – 1 Bf 109 – Ostrołęka/Stawiski    
6. Ppor. Tadeusz Sawicz – 114 Eskadra – 1 Bf 109?    
7. Ppłk Leopold Pamuła – z-ca d-cy Brygady Pościgowej start z lotniska Poniatów na samolocie IV/1 Dyonu – 1 Bf 109 – Jabłonna?    
    
Biuro Historyczne przypisało zestrzelenia w popołudniowej bitwie:    
dwa kpt. Adamowi Kowalczykowi (jednego He 111 w rejonie Nasielska?, jeden Do 17 koło Otwocka), jednego Me 109 ppłk Leopoldowi Pamule, jednego He 111 nad Jabłonną kpt. Juliuszowi Freyowi.    
Porównując obydwa zestawienia należy zauważyć znaczące rozbieżności i ogrom trudności w ustaleniu faktycznego stanu zwycięstw pilotów IV/1 Dyonu.    
Krzysztof[81.15.173.130]  Dodaj współrzędne [Odpowiedz]

znalezionych: 11, strona 1 z 2
«  -  1  2  -  »

Powrót do tematów Powrót do Myśliwców